let's hit the road

Vandaag ga ik alleen op pad, want Laura moet gaan proberen om alsnog ingeschreven te worden voor dit studiejaar dus die blijft achter in het hotel zodat ze internet tot haar beschikking heeft om alles te regelen.

Om 11 uur zou ik opgehaald moeten worden en zoals de meeste van jullie nu al weten is 11 uur hier niet 11 uur...... of zoals onze Duitse vrienden het zeggen je hebt Kenian time and German time ;) Nou vandaag is 11 uur Kenian time half 11 en al die tijd heb ik op het stoepje voor de deur van het hotel gezeten braaf te wachten.

Paul heeft een chauffeur op een motor gestuurd, Evan die 'looking for two white girls', nou vandaag is het er maar één. Hij neemt me mee achterop de motor naar Ukwala dit gaat over een vrij grote dirt road, waar zo nu en dan wat mensen langs lopen of met een fiets aan de hand voorbij tuffen. Gelukkig heb ik mijn zonnebril op zodat ik nog een beetje wat kan zien. Het is echt bijzonder om te zien hoe de infrastructuur is, die is er gewoon niet. Er staan hier en daar wat kleine hutjes echt in de the middle of niks, zelfs nog wat ouderwetse tradiotionele hutjes die van klei gemaakt zijn, rond met een rieten dak. Maar wel met een schotelantenne..... 

De rit is 16 kilometer en Paul moet deze weg dus dagelijks afleggen om les te geven, ik weet niet hoe hij hier komt als het zo regent als het de afgelopen dagen gedaan heeft want de weg verandert gewoon echt in een modderstroom.

De school ligt in een gebied met heel veel andere scholen en in tegenstelling tot de school waar we gisteren waren is dit een school voor alleen maar jongens. Zowel Paul als Ronald hebben allebei op deze school gezeten. Het is allemaal een stuk beter onderhouden dan de school van gisteren, maar de opzet is hetzelfde. Ruime lokalen, met beperkte middelen maar functioneel. Ze hebben hier zelfs de krijtborden vervangen voor whiteboards en er is een kopieermachine en de meeste docenten hebben een computer.

De omgeving is weer net zo mooi en rustgevend als die van gisteren en ik zou willen dat ACTA op zo'n mooie locatie stond. Natuurlijk wel met alle moderne snufjes en toeters en bellen.

Na een korte rondleiding en voorstellen aan diverse docenten, nog even snel een aantal woordjes Duits uitgewisseld met de docent Duits, moet ik plaats nemen op het bankje voor de deur van de directeur. Voelt net alsof ik op het matje moet komen omdat ik iets verkeerds gedaan heb. Na wat weer eindeloos leek te duren mag ik eindelijk op kantoor komen. Hij heet me zeer vriendelijk welkom en stelt een paar vragen, maar ondertussen is ie van alles aan het doen waardoor ik geen idee heb of hij uberhaupt geïnteresseerd is of wel aan het luisteren is naar wat ik aan het vertellen ben. Ik moet vaker terugkomen want ik ben echt welkom en ben in goede handen bij Paul, hij heeft hem lesgegeven en nu teruggehaald als docent dus het is een goeie jongen! En ja in de weekenden moeten we echt meekomen om naar weet ik wat voor verschillende plaatsen te gaan. Als we ingaan op alle aanbiedingen dan krijgen we straks werkelijk niets meer gedaan.

Na nog geen 10 minuten, als het al zolang was, is het wel genoeg geweest voor hem en is het tijd om verder te gaan ook hier heb ik weer langer gewacht dan dat ik daadwerkelijk iets gedaan heb. Paul heeft vanmiddag geen lessen vanwege de verkiezingen van klassenvertegenwoordigers, dus hij zal me terugbrengen naar het hotel.

Op de weg terug gaan we nog een met een omweggetje langs de matibabu kliniek, waar we uitgenodigd waren om langs te komen. Het ligt vrij afgelegen van alle drukte en ze zijn er hard aan het werk om een extra vleugel aan te bouwen. De triage vindt in een soort van bouwketen plaats en heeft een beetje weg van een noodvoorziening maar hier is het zoals het is. Het hoofdgebouw de kliniek is een mooi rond gebouw waar ze op dit moment 25 bedden hebben om patiënten op te nemen, een bevallingskamer en een kinderzaaltje inclusief een couveuse.

Het ziet er allemaal netjes en verzorgd uit, en alles is vrij up to date met de laatste ontwikkelingen verwerkt in allemaal mooie protocollen. Het doet misschien wel een beetje denken aan een jaren '50 of '60 sfeertje maar de hygiëne en patiëntenzorg staan hoog in het vaandel hier. Ze zijn hier ook heel erg bezig met HIV en de preventie daarvan. HIV patiënten worden hier gewoon  met de andere patiënten behandeld geen aparte ruimtes zodat ze zich welkom voelen. Iedereen die voor onderzoek komt, moet een HIV test ondergaan als die nog niet gedaan is en baby's van HIV moeders krijgen meteen een profylaxe bij de geboorte en worden daarna begeleid tot bekend is of ze wel of niet positief zijn. Niet positief dan mogen ze naar de andere kliniek, wel positief dan blijven ze patiënt hier en wordt er goed in de gaten gehouden hoe het met hun gaat.

De vleugel die op dit moment nog gebouwd wordt moet hopelijk in de toekomst ruimte bieden aan 50 meer bedden om mensen op te nemen, zodat ze meer zorg kunnen verlenen. Het is voor het eerst dat ik een werkplaats zie waar mensen echt hard aan het werk zijn, niet vervelend bedoeld maar over het algemeen hangen en zitten alle mensen voor hun winkeltje en vinden ze het allemaal wel oke. 

Dan is het tijd om terug te gaan richting Ugunja, Paul neemt een vrij grote omweg om me een hoop van de omgeving te laten zien. De natuur is echt mooi, maar hoe de mensen hier dingen voor elkaar krijgen is mij echt een raadsel. Voordat we teruggaan naar het hotel wil Paul mij graag zijn huis laten zien. Het ligt vrij dichtbij de school waar we gisteren waren we moeten alleen over nog slechtere en kleinere weggetjes om er te komen. Hij vertelt me dat het soms niet mogelijk is door de regen om weg te komen met de motor.

Het huis ligt vrij afgelegen in een mooi rustig gebied, het zijn een soort aan elkaar geschakelde appartementen. Als ik binnenstap ben ik verbaasd over hoe modern het is! Wordt meteen begroet met een super brede glimlach van het vijfjarige zoontje van Paul en zie een kleurrijke woonkamer, zwarte banken met groen en gele pluchen kussens. Na 2 uur op de motor zitten is het neerploffen op een bank een zaligheid, helaas hebben ze hier denk ik een ander begrip over wat comfortabel is want de zitting van de bank is gewoon een harde plank..Florence, zijn vrouw en hun babydochtertje van 1 maand komen ook even gedag zeggen. Wat een droppie is het en zo aandoenlijk om Paul met z'n kleintje te zien.

Na een verfrissend koud glas water is het tijd om te gaan, na een hobbelige weg terug komen we met een kleine 10 minuten veilig en wel aan bij het hotel. Mijn kont voelt inmiddels niets meer door de lange zit van vandaag . Ga op zoek naar Laura zodat we even kunnen kijken hoe en wat voor morgen. Morgen staat de laatste school op de agenda. Paul checkt zijn rooster en denkt hier om 11 uur te kunnen zijn om ons op te pikken, dan gaat hij er snel vandoor om de koeien te gaan melken.

Laura heeft een productieve dag achter de rug en heeft ieder uur gevraagd voor een ander matras en een klamboe. Ze staan klaar met nog een klein matrasje om eronder te doen, als ze zien dat dat al gedaan is.....Oh oké dan gaan we toch maar het te brede matras halen maar dat is wel een goed matras! Damn wat ligt dat heerlijk :) 

Aangezien ik vandaag de lunch heb overgeslagen heb ik wel wat last van knorrels gekregen en is het de hoogste tijd om maar eens te gaan bestellen. Als we in de tent zitten te wachten op ons avondeten begint het toch ineens keihard te regenen en onweren! Zo hard was het nog niet eerder en het komt echt met bakken uit de hemel. Het duurt nog langer als normaal maar uiteindelijk verschijnt ons eten en voordat we boe kunnen zeggen zijn onze bordjes leeg.

Charlie en Lars , onze Duitse buurtjes, schuiven gezellig aan en we spelen nog een potje kaart, cambio waarvan Laura de regels een soort van weet ;) Ben echt gesloopt van vandaag dus om 21 uur is het wel tijd om richting onze kamer te gaan. Zaterdag hebben we met hun afgesproken om het project waar zij mee bezig zijn te bekijken.

Nog even de dag afsluiten met een beetje facetime met Anke en dan is het echt wel welletjes geweest. Op naar hopelijk een betere nacht dan de afgelopen paar nachten, aan het matras kan het iig niet meer liggen.

xxsies marina