Twee woorden, negen letters.....

Twee woorden, negen letters……..

Ook deze ochtend ben ik helaas weer veel te vroeg wakker, er loopt een mega irritante kraan rond die echt al gewoon om 5 uur begint met kraaien ☹ vervolgens dendert er iedere ochtend een grote vrachtwagen langs die volgens mij het tankstation voor onze deur bevoorraad van benzine wat niet bepaald stilletjes gebeurd. Tijd om maar even een aflevering friends te kijken en een heerlijke douche te pakken voordat de wekker van Laura gaat.

Na het ontbijt waar we vandaag heerlijke pannenkoeken hebben 😊 krijgt Laura super goed nieuws: ze is alsnog ingeschreven per 1 september!!! Dit betekent dat ze gewoon de hele tijd kan blijven en niet alleen het project hier in Kenia kan doen, maar ook mee gaat naar Tanzania en Ghana!!! Met grote dank aan mevrouw Sluiter die het onmogelijk voor elkaar heeft gekregen.

Ik besluit om nog wat even wat werk te doen voordat we om 11:15 uur worden opgehaald door Ronald om naar de Bujumbaa girls school te gaan. Helaas valt de stroom continu uit en dus ook de Wi-Fi, maakt het erg lastig om wat voor elkaar te krijgen. De stroom komt gelukkig wel snel weer terug maar de Wi-Fi is een ander verhaal….. ☹☹

Om 11:15 zitten we netjes voor het hotel klaar te wachten tot we worden opgehaald. Ronald heeft netjes een berichtje gestuurd dat hij later is doordat er onverwachts mensen langs kwamen, maar hij komt zo snel mogelijk. Om kwart voor twaalf komt hij aan samen met een motorrijder, die brengt ons naar het busstation wat echt letterlijk om de hoek is. Zo lief die motorrijder, maar dit stukje hadden we ook kunnen lopen. Ronald komt zelf wel het stuk lopen van het hotel en we gaan naar een soort van minibus station waar ze met kleine mini busjes , een beetje zoals de dolmus in Turkije. We moeten wachten tot er een busje voorbij komt met 3 plekjes en zoals alles hier in Kenia duurt ook dit heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeellllllllllllllllllllllllllllllll lang….. Na meer als een uur wachten, ik kan wel mooi een beetje bijkleuren in de zon en genieten van hoe bizar het  hier allemaal in z’n werk gaat en hoe de mensen erbij lopen, is er nog steeds geen bus waar we in kunnen. Laura heeft haar geduld inmiddels verloren en vraagt aan Ronald of er niet een andere optie is om daar te komen, na nog een half uur wachten is het toch echt genoeg geweest en vraagt Ronald om zijn geld terug en gaan we naar een andere busmaatschappij. Het was heel lief van Ronald hij wilde met deze busjes omdat je hier meer ruimte hebt en ze hier de mensen niet in proppen, maar zolang wachten is ook niet echt bevorderlijk. Iets verderop hebben we al vrij snel een busje te pakken, waar we met z’n drieën een soort van inpassen. Ik stap als eerste in en ik moet naar achteren doorschuiven, maar ik zie eigenlijk geen plek meer tot er een plankje hout van de grond wordt gepakt en dit tussen het gat en de twee stoelen aan weerszijden wordt geplaatst : voilà een extra zitplaats. Ik zit volledig ingeklemd en vraag me af hoe het gaat als we straks over zo’n verkeersberg heen moeten gaan, ik hoop maar dat dit plankje blijft liggen.

Het is een redelijk lange rit als we bij het volgende drukke kruispunt aankomen mogen we eruit. Eindelijk een soort van frisse lucht, als we meteen besprongen worden door ik weet niet hoeveel mensen die ons allemaal in hun busje willen of achterop hun motor. Ronald is de rust zelve en loopt voor ons uit naar de overkant van de weg. Hij vraagt ons of we 1 of 2 motoren willen voor het laatste stukje naar de school, aangezien we iedere keer met z’n tweeën achterop zitten doen we dat nu natuurlijk ook weer. Dit blijkt misschien toch niet zo’n goed idee, de achterkant van deze motor is iets minder lang en ik kan me niet echt ergens aan vast houden en heb het idee dat bij iedere hobbel ik eraf ga vliegen! :o  Na een kort ritje door de bush bush komen we aan bij de Bujumbaa girls school.

We worden begroet door Finn, naast Ronald en Paul 1 van de leden van SEP de stichting van waaruit het contact is ontstaan, en nemen plaats in het scheikundelokaal. De meisjes zijn bezig met een praktijk examen en zijn druk in de weer met reageerbuisjes. Finn neemt ons en Ronald mee voor een rondleiding over het terrein van de school en stelt ons aan een aantal docenten voor. Dan is het tijd om weer te gaan zitten wachten……. Totdat de directeur tijd heeft om ons te ontvangen, en dit duurt en dit duurt maar voort, we zitten zeker driekwartier weer te wachten voordat Paul er genoeg van krijgt en het wel genoeg vindt voor vandaag! Als eerste gaan Laura en ik achterop en vervolgens gaat Paul terug voor Ronald en zijn collga, tijdens het wachten op hem komt er iemand heel enthousiast op ons afgelopen wij zijn gefascineerd naar een poesje aan het kijken ( wat mis ik mijn monsters!) dus moeten eerst even drie keer goed kijken voordat we in de gaten hebben dat het Elvis van het restaurant bij het hotel is.

Paul komt met de andere twee mannen achterop aanrijden, hij vervolgt zijn weg naar school terug samen met zijn collega en Ronald, Laura en ik gaan weer op zoek naar een busje terug naar het hotel.  Onze bus wordt begeleid door de Keniaanse Bob Marley en deze propt het busje vakkundig vol, we hebben geluk en hebben beide een echte vaste stoel maar dat betekend niet per se dat het heel comfortabel is want op het houten plankje tussen ons in komt een weldoorvoede Keniaan zitten en dus zitten we heerlijk vast als haringen in een ton. De bus is zelfs zo vol dat Bob Marley er niet meer bij past en half uit de deur blijft hangen, de bus kan flink wat vaart maken met als gevolg dat de muts van Bob van zijn hoofd wordt geblazen. Bob zonder muts kan natuurlijk niet dus de bus stopt, Bob zet het op een rennen en de bus gaat in zijn achteruit ( op de snelweg!!) op zoek naar Bob’s muts. Gelukkig is hij zo gevonden, trekt hem strak over zijn hoofd en we vervolgen onze weg.

In het centrum van Ugunja aangekomen nemen we afscheid van Ronald, die heeft met zijn vrouw afgesproken en wij lopen terug naar het hotel waar we gaan wachten op Paul die ons als alles goed gaat vanavond meeneemt om daar te gaan eten. Kip uit eigen tuin met groente klaargemaakt door ons. Het Wi-Fi ligt er al sinds vanmorgen uit en onze Keniaanse simkaart wil niet echt werken, dus dan maar een kleine internetbundel aanschaffen om toch nog een klein beetje te kunnen communiceren met de buitenwereld. Laura valt nog even lekker in slaap en ik begin aan de planning voor de komende weken, want mijn originele planning die ik thuis gemaakt heb moet ik even aanpassen naar de Keniaanse maatstaven. Paul stuurt een appje dat het allemaal langer geduurd heeft dan gedacht en vraagt of het heel erg is als we het een andere keer doen. Nee hoor geen probleem, we eten wel in het restaurant beneden.

Na het avondeten is het tijd voor een crimenight op FOXafrica, NCIS miami en hawai Five O staan er vanavond op het programma en gelukkig zijn het twee nieuwe afleveringen, ze herhalen hier de hele week dezelfde afleveringen. Heerlijk niets doen, beetje relaxen op bed want dit niets doen hele dagen is echt mega slopend! Morgen is het alweer zaterdag en zit onze eerste week er hier in Kenia alweer op, wat gaat het toch snel!

Xxsies Marina