Let's count to 10........ well make it a 100..... or better 1000....

Maandag

Zo klaar voor een nieuwe week dus daar gaan we weer na het ontbijt op naar de bus. Het is vanmorgen erg druk en er rijden een heleboel busjes voorbij die al helemaal vol zitten en het duurt dus even voordat we eindelijk een plekje hebben. We nemen weer plaats op onze favoriete plaats achterin het busje en we hobbelen verder. Bij de eerste de beste verkeersdrempel hoor je een oorverdovend geluid, de uitlaat gaat echt volledig over de drempel dat kan niet goed wezen. We hobbelen en slingeren door de straatjes als we de zoveelste drempel nemen hoor je dat de uitlaat inmiddels over de grond vloer sleept. De bus wordt stilgezet en ik denk eventjes dat we allemaal uit moeten stappen, maar de busdude duikt aan de achterkant onder de wagen pakt een touwtje en bindt dit aan de achterkant van de auto vast en probleem opgelost we gaan weer verder. 

We komen iets wat aan de late kant aan en de wachtkamer is echt propvol! Jee dat is veelbelovend hier heb ik zin in! Eerst even rustig beginnen en gewoon weer netjes meekijken en anamneses afnemen als dat mag. tenminste. Dr. Shooter is niet zo heel erg happig op het laten doen van iets door ons, Dr. Mensah gelukkig wel dus maar een beetje bij zijn stoel in de buurt blijven. De patiënten lopen in rap tempo in en uit en bijna allemaal gaan ze voor een röntgenfoto en duurt het weer een eeuwigheid voordat ze terugkomen. Ik weet niet hoor maar foto's maken is echt zo gepiept, nu is het hier nog old fashion op filmpjes dus ze moeten ze even ontwikkelen maar dan nog hoeft het echt geen 2 uur te duren voordat ze terug komen. Echt hoe inefficiënt kan het zijn..... oké niet aan ergere bedenk je bent nog steeds in Afrika hier gaat alles langzamer en duurt alles gewoon veel langer.....

Dan is Laura bezig om een vulling te controleren, ja je leest het goed controleren ze heeft hem niet gelegd of iets ze kijkt alleen naar het eindresultaat en heeft een spiegel en sonde in haar handen niets bijzonders. Shooter schiet uit haar slof tegen Dr. Mensah dat dat echt neit de bedoeling is en dat we geen patiënt mogen behandelen. WTF!?!? Wat zeg je nu!?!?! Uhm hallo we zijn fucking uit Kenia weggegaan helemaal hierheen gekomen omdat we hier juist klinisch werk konden en mochten gaan doen dus ga je even niet menen. 

We moeten op kantoor komen bij de big boss, en dit is letterlijk en figuurlijk the big boss.... Dr. Eva ze is tandarts maar het enige wat ik haar nog heb zien doen, als ze er al is, is op kantoor in een stoel hangen onder de airco en verder niets echt een luizenbaantje. Ze verteld ons dat we hier alleen zijn om te observeren.... huh wacht wat!? Vrijdag zei je zelf nog dat we vanaf vandaag aan de slag mochten en langzaam behandelingen mochten uitvoeren en nu zeg je dat we niets mogen doen behalve kijken?!?! No way dat is niet wat er is afgesproken, dus vergeet het maar daar gaan we niet mee akkoord. Het is volgens haar duidelijk van onze gezichten te lezen dat we niet amused zijn! Nee wat denk je dan we geven fucking veel geld uit om klinische ervaring op te doen en dan zeg jij even dat we niets mogen doen..... heel fijn mij niet heus, maar dan hadden we in Kenia kunnen blijven en die enkele patiënten die Kenneth had kunnen behandelen want die wilde maar al te graag dat we al het werk deden.

Ik leg uit dat het in Nederland niet zo werkt en dat we hier specifiek zijn voor ervaring en dat we dat ook echt hebben nagevraagd vooraf en dat beloofd is dat dat mogelijk was. Ik heb het zelfs zwart op wit in een email staan en zelfs bij navragen van de docent is dit nog een keer bevestigd dus kom nu niet ineens met deze onzin aanzetten. Big boss zegt dat ze navraag gaat doen bij de board en dat ze erop terug komt maar dat we echt wel wat kunnen gaan doen als ze ons niveau een beetje hebben kunnen vaststellen...... Oke en tel tot 10..... al denk ik niet dat het helpt.... doe maar 100

De dag zit er weer op tijd om met de bus naar huis te gaan en dan gaan we met zn 5en naar de art en craft markt. Het is een minibazaar waar iedereen ongeveer hetzelfde verkoopt en er heel weinig mensen  rondlopen..... dus we worden echt meteen besprongen van alle kanten en het is echt mega irritant rustig kijken is er niet bij. Laura is weer zo makkelijk over te halen om een aantal souvenirs en een nieuwe outfit te kopen, dus verlaten de markt niet met lege handen.

Terug bij het huis aangekomen is het na het avondeten al snel stil en uitgestorven in het huis. Iedereen gaat vandaag vroeg naar bed toe, geloof dat het weekend er bij sommige flink heeft ingehakt. Ik doe nog even wat werk voor ACTA want om half 9 naar bed is echt te vroeg voor mij. Dus met een filmpje erbij vliegt de avond voorbij en is het ineens alweer 12 uur tijd om mn bedje maar eens op te zoeken.

Dinsdag

Oké, ben benieuwd..... hoe vandaag gaat lopen de big boss is er nooit voor 10 uur dus we moeten maar geduld hebben voordat we iets meer weten of we nu eindelijk aan de slag mogen. Dr. shoooter is nog steeds erg strikt in het jullie zijn hier alleen voor observeren, maar Dr. Mensah laat ons gelukkig nog steeds wel iets doen en vraagt vaak wat onze bevindingen zijn en wat onze behandeling zou zijn. Dat maakt het tenminste nog een soort van interessant en helemaal omdat er toch wel een hoop bizarre gevallen voorbij komen.Trauma's en mensen die de meest rare dingen in hun mond stoppen omdat de medicijnman verteld dat dat werkt. Verder gaan ze niet of nauwelijks naar een tandarts en als e gaan dan is het dus best heftig.

Het gaat gelukkig ook steeds beter om de termen in het Engels allemaal te benoemen en volgens mij krijgen ze wel steeds meer in de gaten dat we wat weten dat scheelt ook wel weer een beetje. Helaas komt de Big Boss vandaag niet en dus is het echt een dag van alleen maar kijken, kijken en nog eens kijken..... ach ja morgen weer een nieuwe dag.

Josh is nog steeds belabberd en ligt voor halfdood in bed, hij heeft medicijnen voor malaria gehaald maar geen idee of ie dat ook daadwerkelijk heeft. Laura ligt weer op bed, die is nog steeds chronisch moe en kan slecht tegen het warme weer. Jordan en King zijn bezig met de honden en ik besluit om maar in de tuin aan het werk te gaan voor ACTA, heb toch niets beters te doen.

Het is verder een saaie dag maar ach ja niet iedere dag kan een feestje zijn.

Woensdag

Oké daar gaan we weer met frisse moed op naar een nieuwe dag.... De busjes zitten vandaag weer erg vol en degene waar we in moeten passen we dan ook nog maar net bij. Ik krijg een schattig drollig kind op schoot gedropt dat me met grote ogen zit aan te kijken van wat gebeurd er nu weer. Het zit dan ook niet heel comfortabel want mijn broek is zo glad dat ie bij iedere hobbel naar voren schuift, gelukkig werkt het hier net zoals in Nederland en een beeldschermpje brengt de uitkomst, en we spelen samen candycrush. Dan zijn hij en zn zusjes op plaats van bestemming en krijg ik een high five en een big smile. We hobbelen nog even verder tot we bij het ziekenhuis aankomen.

Vandaag zit de wachtkamer gelukkig weer vol dus dat betekend hopelijk veel goeds....... maaruh...... weer geen dokter big boss en dus weer geen behandelingen. Ik begin nu toch wel echt gefrustreerd te raken want ja dat meekijken en meedenken is leuk en zet je echt wel weer aan tot denken maar echt zelf iets moeten doen is toch wel echt heel iets anders. Maar goed morgen nog even afwachten als de big boss er dan nog niet is dan mogen Jordan en King even actie ondernemen zodat we de laatste twee weken toch echt wat kunnen gaan doen.

Na de lunch gaat Laura weer naar bed toe..... boring.... en ik ga met Jordan en King naar de jongens van de voetbalacademie. DIe zijn uit het hele land geselecteerd en trainen hier in de hoop gescout te worden voor een team in Europa of de VS. Het is echt belachelijk in wat voor omstandigheden deze jongens wonen, het is een huis dat half af is er zit geen dak op, geen ramen en er is geen elektriciteit. Het enige waar de academie omgeeft is geld vangen en voetballen, maar onderwijs krijgen de jongens niet. Gelukkig is het onderwijssysteem net veranderd in Ghana en het middelbaar onderwijs is voor iedereen vrij toegankelijk. 1 klein probleempje.... ze hebben niet de capaciteiten in de vorm van lokalen of docenten om de grote groep kids die nu naar school willen te kunnen plaatsen. Daarom is er nu een soort van selectie je gaat 3 maanden naar school en dan ben je weer 3 maanden vrij, heel effectief dus not.

De jongens luisteren allemaal super aandachtig en het is leuke en informele les en op het einde doe ik bij degene die willen nog een kleine controle om te kijken of er iets nodig is. Het is heel grappig de Ghanezen en vooral de voetballers hebben dezelfde tic als mij, nooit je echte leeftijd zeggen. Als ik vraag naar iemand z'n leeftijd vraagt Jordan : Is that your real age or football age?! hahahaha echt zo grappig, ze zijn hier dus allemaal ouder dan dat ze zeggen, want een paspoort hebben ze vaak niet dus als ze gescout worden kunnen ze een leeftijd zeggen die hun mooi uitkomt. Kijk die snappen het helemaal ;) Er zijn er gelukkig niet heel veel die problemen hebben dat is wel fijn.

We gaan terug naar huis tijd om ons klaar te maken voor Salsa night, we gaan vandaag vroeg aangezien er vooraf een les is dus die is wel handig om te volgen. Dan kunnen we vanavond weer schitteren naast El Flamo Blanco ;) helaas is Josh nog niet helemaal niet de oude dus echt schitteren op de dansvloer is er niet bij, maar de muziek en cocktails zijn weer erg lekker en de Thais vooraf is ook niet verkeerd!

Donderdag

Op naar de laatste dag van deze week, morgen is een nationale feestdag dus morgen lekker vrij en een lang weekend! We zijn weer netjes om 8 uur present op de kliniek en dr. Mensah is al bezig met de eerste patiënt, dr. shooter of big boss zijn nog niet te zien, maar goed dat zou ook raar zijn om 8 uur.

Daar gaan we weer met observeren en nog meer observeren...... het is vandaag een rustige dag wat raar is want meestal voor een lang weekend komen de mensen nog op de valreep even langs maar goed vandaag dus niet......

We vragen aan Landlord, de assistent of ie toevallig een idee heeft of dr. Eva vandaag nog van plan is om te komen, het is al na 10en en nog geen spoort van haar te zien. Nee die zal er vast wel pas op maandag weer zijn..... jottum, oké tel tot 10......nou doe maar 100....dit is toch wel echt zo frustrerend. Lau en ik zitten net met elkaar te bespreken hoe we dit gaan aanpakken en dat we anders gewoon wel terugvliegen naar Kenia..... hahahaha nee hoor we blijven hier maar dit moet echt anders want dit was niet de bedoeling. Dan komt tot ieders verbazing de big boss binnen lopen en ze verdwijnt meteen weer in haar kantoor. We gaan toch maar meteen naar haar toe om te vragen of ze al iets meer weet want week 2 zit er ook alweer bijna op dus tijd voor actie.

Als we het haar vragen kijkt ze ons een beetje quasi verbouwereerd aan zo van ik heb toch gezegd dat jullie wat mogen doen, maak je geen zorgen. Ja allemaal leuk en aardig maar we zijn een week verder en we hebben alleen nog een spiegel en sonde aangeraakt en dat was bij hoge uitzondering dus is niet zo heel erg gek dat we daar een klein beetje aan twijfelen!??! Of niet dat!?!?1 

Ja we moeten wel begrijpen hoe zij het zien, want ze weet niet wat we wel en niet weten. Nee, mens als je er dan eens zou zijn en als je er dan bent met je dikke reet uit die stoel komt en ons bezig ziet. Want dr. Mensah en Shooter hebben ons al meer als genoeg vragen gesteld om te zien of wel of niet dingen weten dus come on...... Nou dat wil ze zelf ook wel even zien en krijgen we ter plekke een pop quiz, bring it on! Ze begint met de vraag : je hebt een patiënt met pijn in de 47 weet je dan wat ik bedoel?! Lau en ik wisselen een blik met elkaar!?!? Meent ze dit nu echt?!??! Oké tellen tot 100 is niet genoeg tel tot 1000..... echt hoor serieus!??! We zijn fucking laatste jaars maar nee we weten niet wat je bedoeld met een 47!? seriously?!?! Van binnen ontplof ik bijna, dit is echt iets wat je ongeveer op je eerste dag ACTA leert, hoe dom/ stom denk je dat we zijn!?!? Maar heel beheerst en met een soort van halve glimlach weet ik er beleefd uit te brengen dat dat uiteraard om de tweede kies rechtsonder gaat. Ze kijkt tevreden en gaat verder met de quiz, de vragen zijn nog niet heel hoogstaand en we weten ze allemaal goed te beantwoorden en ze lijkt enigszins een beetje verbaasd. Ja zie je nou we weten echt wel waar we het over hebben, we zien er niet alleen leuk uit maar er zit ook nog iets onder die knappe koppies ;)

Ze beloofd ons dat we vanaf maandag mogen beginnen met het zetten van de anesthesie en dan de makkelijker extracties mogen gaan uitvoeren. Oké, dat klinkt veel belovend..... nog wel even een slag om de arm houden want het is en blijft natuurlijk nog steeds Afrika dus who knows!??!

Thuis gekomen zijn de anderen een dagje naar het zwembad dus we hebben het huis voor onszelf. Laura gaat weer verder met haar favoriete bezigheid..... slapen en ik geniet van het lekkere weer en als de bewolking weer de overhand neemt is het tijd om de laptop weer naar buiten te halen en wat nuttig werk te verrichten. Het is een beetje vervelend dat ik niet echt een werkplek heb, het ligbed heeft niet echt een rugsteuntje, de trap doet pijn aan billen en de laptop glijdt dan na een paar minuten van mijn benen af. De stoel die dienst doet als tafel zit onder de mieren dus die kan ik ook niet meer gebruiken, wat een zwaar leven toch. Maar heb nog geen zin om binnen te gaan zitten dus ik zet maar een hoorcollege op op m'n telefoon dan voelt het toch alsof ik nog een beetje iets aan het doen ben ;)

Vanavond staat er niet veel bijzonders op het programma, diner en wat kaartspelletjes en dan gaat iedereen weer vroeg naar bed..... nog maar even wat aan m'n verslag werken en een beetje blog bijwerken want ik loop hopeloos achter..... sorry daarvoor.....

en dan is het morgen weekend...... lang leve Farmersday!

xxsies Marina