Kakemega rainforrest

Dinsdag

Vandaag hebben we een drukke dag voor de boeg. Gisteren hebben we met 1 van de meiden van nyasanda afgesproken  dat we met haar naar de tandarts zouden gaan. Het arme kind kan niet meer praten van de pijn, als er een zuchtje wind langs haar tand gaat vergaat ze van de pijn. Helaas kunnen en mogen we hier niets doen dus het enige wat we kunnen aanbieden is meegaan.

We hebben om 8 uur op school afgesproken  en Kenneth is op de hoogte van onze komst, we komen hem zelfs nog tegen op weg naar de school en hij wil daar even gaan staan socialisten. Sorry dude we zien je zo we gaan nu eerst even dat meisje ophalen. Ronald belt inmiddels al om te zeggen dat ze bij de ingang van de primary school staan, mooi dat scheelt weer een stuk heen en weer lopen 😉

We zien ze al staan en bedanken Ronald dat hij toestemming heeft gegeven om Jane met ons mee te laten gaan. We lopen met z'n drietjes weer terug naar de kliniek en vragen of het haar nog gelukt was met het geld. Een extractie is namelijk 800 kes dat is omgerekend €6,89, helaas was er geen geld wat niet zo gek is want het inkomen ligt gemiddeld op de 100-150 kes per dag dus tja extra geld voor dit is er niet. Verzekeringen kennen ze hier wel maar dan krijgen ze niet of nauwelijks iets vergoed en al helemaal niet als ze naar de matibabu kliniek gaan dan gaat het hele feest niet door. Laura en ik hadden al besloten  dan als ze het geld niet had we het voor zouden betalen, maar laten wel beloven dat ze het echt niet tegen de anderen op school zegt. Want het liefst hadden we ze allemaal geholpen  maar helaas ondanks dat het hier een super klimaat is groeit ook hier geen geldboom.....🌴

We komen iet a over half negen bij de kliniek aan en nemen netjes plaats, zeggen dat Kenneth ons verwacht en na een minuut of 5 komt ie naar ons toe om te zeggen dat ie net gaat beginnen met een andere patiënt. Oh oké wij hadden toch gezegd dat we er nu zouden zijn!?!? Maar tja met afspraken werken doen ze hier niet, dus we moeten wachten. Hij vraagt of we willen meekijken bij zijn extractie. Tuurlijk willen we dat we checken nog even bij Jane of ze dat ook goed vindt om alleen in de wachtkamer te zitten. Geen probleem, oké we zijn met 30 a 45 min wel klaar en komen tussendoor even bij je kijken.

We dachten dat ie al begonnen was maar de patiënt zit alleen nog maar in de stoel. Ondanks het feit dat we al een keertje of honderd tegen hem gezegd hebben  dat we niet mogen behandelen wilt hij dat we die extractie gaan uitvoeren. Seriously?!?! Nope dat gaan we niet doen en al helema niet een verrotte verstandskies, we observeren wel dat moeten we toch nog doen voor onze stage dus dat komt mooi uit.

Hij moet vandaag werken zonder assistent dus daar willen we dan wel bij helpen, zo beroerd zijn we nou ook weer niet. Het plaatsen van de verdoving gaat vrij makkelijk en lijkt aardig op wat wij op ACTA aangeleerd krijgen , goed begin. De patiënte is het zo te zien wel gewend want er missen een flink aantal tandem en kiezen in zowel onder als bovenkaak. We wachten geduldig tot de verdoving zijn werk gaat doen en Kenneth gaat aan de slag. Wat we in de komende 2 en een half uur gezien hebben daar sta ik echt versteld van😱🙈 Ik snap niet hoe of wat ze leren op de universiteit van Nairobi maar als wij zo bij een patiënt te werk zouden gaan denk ik dat er toch wel even direct ingegrepen zou worden en je op z'n minst een klacht aan je broek zou hebben. Wat heb ik een medelijden met die vrouw zeg, hij heeft gewoon 2 en een half uur staan wroeten om die kies eruit te krijgen, volhardend is ie wel maar technisch misschien niet heel sterk opgeleid. Laura kan het op een bepaald moment niet eens meer aanzien en gaat bij Jane in de wachtkamer zitten.

Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om die behandelkamer te verlaten want dan is ze helemaal alleen en communicatie daar doen tandartsen in Kenia denk ik ook niet aan want hij heeft vrijwel nog niets tegen haar gezegd in al die tijd. Ik probeer hem wat suggesties te geven want hij krijgt de wortelpuntjes er niet uit...... als ie nou gewoon rustig had gedaan en niet volle kracht en wild bewegend die kies aan gruzelementen had geholpen was dit niet nodig geweest, oh en een röntgenfoto om te kijken hoe iets ligt of er een zenuw in de weg ligt dat maken ze niet..... Want dat kost weer extra geld. 

Geen idee hoe maar uiteindelijk is het hem gelukt om het toch nog voor elkaar te krijgen om die wortelpuntjes eruit te krijgen. Mevrouw heeft lichtelijk last van haar kaak van al het gehang en gebrek en gefroet in haar mond.  Ik geloof niet dat ik nog met heel veel plezier zou teruggaan naar de tandarts als ik zo'n behandeling zou hebben  moeten door staan.

We komen een beetje in tijdnood want we zouden om 12 uur terug zijn in het hotel en nadat we Kenneth bezig hebben gezien twijfelen we of we het zo verstandig vinden om Jane door hem te laten behandelen.....🤨🤔 Lastig lastig lastig. We besluiten dat we vragen of wij de behandeling onder zijn supervisie mogen uitvoeren zodat hij kan zien hoe onze techniek voor extraheren is en wij zorgen dat Jane geen trauma oploopt voor de tandarts..... Hij vindt het een goed idee dus we zetten alles netjes klaar en vertellen het aan Jane, ze vindt het helemaal goed. Mooi zo, het gaat echt super. Jane is nog nooit bij een tandarts geweest maar ze doet het echt fantastisch. Binnen no time is de kies eruit en is ze verlost van de pijn, zo fijn voor haar. 

We zijn al een beetje aan de late kant maar we lopen nog even mee met Jane naar de apotheek en verlaten dan met z'n drieën de kliniek. Ze gaat zelf binnendoor terug naar school en wij lopen richting het hotel. Gelukkig moet Elvis wat overwerken dus we kunnen nog onze tassen inpakken voor ons avontuur naar het regenwoud.

Elvis komt zelf uit die regio dus heel handig om hem als gids te hebben. We blijven een nachtje daar in een hotelletje slapen en dan de volgende dag met een bekende van Elvis met een taxi naar het regenwoud. 

In het centrum van Ugunja nemen we het eerste busje, jaja we gaan met het lokale ov, richting de meisjesschool bujuma. Bij het instappen stoot ik uiteraard weer keihard mn kop tegen de deur opening en ik frommel mezelf zo goed als het kan op een stoeltje. Heel comfortabel is het niet maar ik zit en kijk via flashscore hoe de Nederlandse dames verliezen van China. Na een kleine 25 minuten kunnen we even onze beentjes strekken om vervolgens de volgende bus te pakken. Dit keer een iets grotere stadsbus met 3 plaatsen en 2 plaatsen naast elkaar. We nemen plaats en ergens hoor ik een soort gepiep vandaan komen, we maken gezellig een ritje met wat kippen en kuikens aan boord. We staan hier bijna 20 minuten te wachten gelukkig schijnt de zon niet volop, maar de bus gaat niet rijden voordat ie bijna helemaal vol zit.

Eindelijk gaan we dan en het is een bumpy ride...... man man man die wegen hier echt onderhoud doen ze niet aan en dat is te merken. Onderweg stoppen we nog een flink aantal keren en er worden steeds maar meer en meer mensen in de bus geduwd een overvolle sprinter in de spits is er niets bij.

We rijden zeker wel een uur als het niet anderhalf uur is. Het gaat gestaag maar uiteindelijk komen we bij een groot kruispunt aan. We moeten overstappen op een ander busje richting kakemega en zijn de motorrijders weleens opdringerig nou dit slaat werkelijk alles! Ze hebben ons helemaal klem gezet en met veel dwang proberen ze ons hun busje in te krijgen, arme Elvis wordt gewoon echt hardhandig vastgepakt en bijna het busje ingedragen. Niet normaal dit meer, we weten eraan te ontsnappen en kunnen in het volgende busje plaatsnemen. Het busje is nog niet heel vol dus we kunnen met z'n drieën op de achterste stoelen plaatsnemen, mooi zo. En van ja hoor daar ga ik weer vol met mn kop tegen het plafond😂 oké wtf ik ben nou niet bepaald heel groot en als ik al met mijn hoofd tegen het dak aankom dan is het wel heel laag. Ik zak en hang een beetje onderuit,por mn knie een beetje in de persoon voor me maar ik zit en kan het wel volhouden. We hebben zeker nog 40 minuten in het busje gezeten voordat we bij kakemega aankomen. Het is een stad te vergelijken met Kisumu qua grote, het is een stuk bedrijviger dan in Ugunja.

Helaas is het weer hier hetzelfde en is er een aan-het-einde-vd-middag-tropische-bui onderweg. De lucht is gewoon weer echt helemaal pikzwart. We komen aan bij het eindstation en precies als wij uitstappen vallen ook de eerste spetters. Het is maar een klein stukje naar het hotel dat we moeten afleggen, maar het regent echt kneiter hard dus we gaan ergens schuilen want dit is echt niet te doen. 

We staan eerst onder het afdakje van een paar winkeltjes maar doordat het nog harder gaat regenen staan we daar niet echt heel erg droog meer. De eigenaar dirigeert ons naar binnen toe en dus staan we tussen de dvd-spelers en karaoke sets te schuilen in de hoop dat de regen wat afneemt. Het blijft echt zeker ruim een half uur flink door regenen,maar dan neemt het langzaam af. We nemen een motor naar het hotel, echt zo cute die motors hebben een soort van parapluutje echt te grappig voor woorden. We nemen plaats in een restaurantje naast het hotel, hier heeft Elvis gewerkt voor ie naar Camunya ging. We nemen even plaats en wachten kennelijk tot onze chauffeur voor morgen langskomt zodat we de prijs en het plan kunnen bespreken.

Het duurt weer even een paar Keniaanse minuutjes dus in de tussentijd gaan  we even kijken naar het hotel en de kamers. Het is een groot kolossaal gebouw en is een wir war van trapjes, we lopen eerst naar een twee persoonskamer toe die er wel redelijk oké uitziet, dan naar 2 kleinere kamertjes ook wel oke en dan naar de kleinste kamertjes, tja kamertjes is misschien wel een groot woord. Maar het scheelt heel veel in de prijs dus we nemen de twee ienieminnie hokjes en gaan dan nadat we de tassen gedumpt hebben weer naar beneden.

De taxi chauffeur staat voor de deur en ipv dat hij eruit komt om even gezellig wat te drinken in het restaurant, moeten we bij hem instappen. Het lijkt wel een scène uit een of andere maffia film, maar we stappen in en proberen om tot een prijsafspraak te komen voor onze tour morgen. Hij doet een beetje moeilijk en wil een hele hoop geld, Elvis helpt en uiteindelijk lukt het ons om de prijs te krijgen die we willen en de belofte dat hij er echt om 7 uur is.  We hebben inmiddels een rondje hoofdstraat gedaan en hebben een grote supermarkt gezien dus we laten ons hier afzetten om alvast even wat inkoopjes te doen voor morgen.

Er zit een bakkerij in de supermarkt en de lucht van vers gebakken brood komt je tegemoet 😍 we zien een heerlijk brood met zaden en pitten liggen die is van ons! We nemen nog wat andere kleine dingetjes mee en gaan terug richting ons hotel. Normaal komen we niet heel veel buiten als het al donker is omdat dit niet veilig is voor ons omdat alleen te doen. Dus dit is een uitgelezen kans omdat een keertje te doen. Er hangt een hele andere sfeer in de lucht maar het heeft wel iets. We zigzaggen door de kleine straatjes en komen uiteindelijk weer aan bij ons hotel en het restaurant. Elvis valt bijna om van de slaap we eten snel een hapje met z'n drieën er is niet heel veel verschil met in Camunya behalve dat het eten hier binnen no time op tafel staat. En het is duidelijk te merken dat dit niet vers klaar gemaakt is, maar het smaakt best oké.

Tijd voor Elvis om naar zijn broer te gaan, hij heeft vannacht nauwelijks geslapen en moet morgen weer terug naar Ugunja om te werken. Hij blijft erop aandringen dat hij er morgen ook om 7 uur is om te controleren dat de chauffeur er ook echt is. We hebben hem het nadrukkelijk verboden!!Ga lekker slapen en maak je geen zorgen het komt wel goed. We nemen afscheid en lopen de trapjes van het hotel op. Bij onze voordeuren aangekomen is het toch wel heel raar dat we na al die tijd niet op 1 kamer te slapen.

Ik sla het douchen vandaag maar over aangezien het er niet geheel aantrekkelijk uit ziet om er onder te gaan staan. Niet dat het vies is maar ik denk dat als ik de kraan aanzet ik gelijk op de wc kan gaan zitten 😂. Nog even een mini vlog over ons tijdelijk verblijf naar het thuisfront sturen ( hij staat straks ook onder de filmpjes hier voor de liefhebbers) en corné is overduidelijk onder de indruk van het ontwerp en wil het graag in hun nieuwe huis hebben. Dan wel ook laten doen door degene die hier het plankje heeft opgehangen want die heeft echt een goed timmermans oog zo recht hangt het plankje 🤣

Nog wat appen met het thuisfront maar dan is het toch tijd om een poging te doen om te gaan slapen. Gaat niet heel makkelijk aangezien het nogal een klein beetje gehorig is, en na 10 minuten loopt de wc nog steeds door en lijkt het alsof ik er direct naast lig, een auto in de garage onder ons wil geloof ik graag zijn motoropblazen en maakt de hele tijd onnodig veel toeren en als iemand anders een deur opendoet lijkt het alsof mijn deur open gaat zo hard is het geluid. 

Woensdag

Tja heel veel nachtrust heb ik dus niet gehad en na een kort gebroken nachtje heb ik zin om wat te gaan doen want van zo'n dagje reizen wordt je loom. Hup  schoentjes aan, mijn mags zijn echt helemaal versleten maar ben zo blij dat ik ze mee heb want ze zijn echt ideaal voor alles hier, korte broekje en aangezien het een beetje bewolkt is neem ik mijn kleintje trui mee. 

We staan netjes op tijd te wachten bij het benzinestation dat pal voor de deur van het hotel ligt. Het is 7 uur en nog geen taxi te zien, en we mogen niet klagen want 2 minuten later komt hij al aanrijden. Nog snel wat benzine erin gooien en dan kunnen we naar het regenwoud, het ligt op ongeveer een uur en 15 minuten rijden van de stad vandaan dus we hebben nog even een stukje voor de boeg.

David is een beetje verlegen en zegt dat ie niet zo goed meer in Engels is omdat hij het niet meer zo vaak gebruikt. We spreken af om iets rustiger te praten en dan gaat het hem al stukken beter af. We rijden de drukke hoofdstraat uit en komen in de buitenwijken. Het ziet er hier allemaal een stuk beter onderhouden uit dan in de plaatsen waar we tot dusver geweest zijn. Daar blijkt dus ook een reden voor te zijn..... de president komt volgende week langs en daarom zijn ze allemaal zo druk bezig om alles aan kant te maken en op te fleuren. 

We hebben de geasfalteerde weg inmiddels achter ons gelaten en rijden op een onverharde weg, het is een modderglijbaan geworden door alle regen en ik verbaas me dat we niet vast komen te zitten of in de slip raken. De weg gaat een klein beetje naar beneden en dat betekent dat we ook weer ergens omhoog moeten...... Ja hoor na de brug loopt de weg wat steiler omhoog en ik denk niet dat we met dit autootje ver gaan komen. David draait z'n raampje naar beneden om nog even te vragen of het echt niet te doen is met de auto?!?! Whahahhaa echt hoor ik ga de auto niet uit de modder duwen als we straks vast komen te zitten, gelukkig zijn de voorbijgangers allemaal zeer duidelijk naar boven met de auto is geen optie en dus gaan we op deze glibberweg omkeren, blij dat hij toch een beetje kan rijden en keren we zonder al te veel problemen. We rijden de andere kant op het is wel iets langer maar via deze weg komen we er ook. Goed,prima zo lang we maar veilig aankomen.

We passeren een paar kleine dorpjes en dan ineens zitten we in de natuur. Het is een oase van groen met hier en daar een paar hutjes. De weg is redelijk begaanbaar dus hobbelen we rustig verder. Het wordt steeds stiller en stiller en het lijkt of we aan het einde van de wereld zijn.  We komen aan bij the rondo retreat, een oase van rust in Engelse koloniale stijl. In 1 woord: WOW!!!

Bij de receptie kunnen we kiezen wat voor wandeling we willen maken aangezien we met David 3 uur hebben afgesproken nemen we de wandeling van 2 uur en onze gids Winston neemt ons mee. Eerst nog even snel omkleden want het is hier best fris en met een korte broek het regenwoud in is misschien ook niet heel handig. 

Daar gaan we dan op naar de jungle! We lopen eerst nog even een poosje over het zandpad maar dan slaan we het regenwoud in, Laura miste het wandelen in een bos tijdens de herfst maar dit komt aardig in de buurt. Het is aardig goed uitkijken waar je je voeten neerzet want het is een hoop blubber en je ligt hier zo onderuit.

Het is echt adembenemend mooi en rustgevend. Je hoort ontzettend veel vogels, vleermuizen en apen allemaal geluiden maken en Winston weet precies wie bij welk geluidje hoort. Dan spotten we een aantal aapjes in de boomtoppen en ze springen van tak naar tak. Echt zo bijzonder om hier te zijn, ongerepte natuur en geen massatoerisme echt zo ongelofelijk mooi😍

We lopen een flink stuk door het regenwoud en Winston legt ons een hoop uit over de opbouw van het regenwoud, het gebruik van bepaalde planten en bomen als medicijnen en hoe de dieren hub territorium verdedigen en afzetten. Dan wordt het regenwoud langzaam dunner bebost en komen we aan bij een kleine berg waar we helemaal naar de top gaan! Onderweg een aantal keer stoppen om dit uitzicht gewoon even in je op te nemen en er zo enorm van te genieten. Bovenop drinken en eten we even wat en bewonderen het 360 graden uitzicht dat we hebben! Het is echt zo bizar hoe groot en uitgestrekt het is en het is nu echt maar een fractie van wat het ooit geweest is. Zou hier wel de hele dag kunnen blijven zitten en alleen maar genieten van het uitzicht en de rust.

Het is weer tijd om terug naar beneden te gaan en het is goed opletten want echt een pad is er niet dus volgen we de stappen van Winston nauw. Het is echt zo heerlijk om hier te lopen zo'n andere wereld dan de drukte van Ugunja, we bedanken Winston voor zijn verhalen en mooie tocht en zijn terug bij het beginpunt.

We lopen nog even wat rond over het terrein van het hotel want er is echt een mega mooie tuin vol met mooie planten en bloemen, een mini kerk en mega palmplanten. Er is zelfs een soort geheim tuintje met een trappetje dat ons naar een watervalletje en een vijvertje leiden. Het is echt heerlijk om hier rond te lopen echt een goed idee om hier heer te komen 😉

Tijd om te lunchen en Nederlanders die we zijn hebben wij ons heerlijk brood van de supermarkt meegenomen en ons eigen beleg, komijnen  kaas en salami. We nodigen David ook uit en bestellen wat te drinken. Het lijkt net een picknick en we zijn bijna klaar als de ober ineens zegt dat het niet de bedoeling is dat we ons eigen eten hier op eten🙈 oeps dat is een beetje te laat het brood is al op dus sorry.....

Tijd om weer terug te hobbelen naar Kakemega. Het is een rustig ritje met een hoop gezwaai en how are you?! Dan uit het niets ligt er gewoon iemand op de weg, wtf hij ligt echt met hoofd en schouders op de weg en niet op een klein rustig zandweggetje maar gewoon een grote geasfalteerde weg 😱 David vindt het kennelijk niet heel bijzonder gebeurd wel vaker als ze dronken zijn dan gaan ze gewoon daar slapen waar ze neervallen. Oké maar waarom is er niemand die die man even in de greppel neerlegt dat lijkt me toch iets veiliger, ik zie de tractor achter ons namelijk echt zn hoofd op een paar centimeters missen..... Het blijft me verbazen hoe de mensen hier met sommige dingen omgaan.

David rijdt ons netjes terug naar de supermarkt, we gaan nog even inkopen doen voor ons afscheidsetentje van as zondag dan hoeven we niet nog eens een keer extra naar kisumu met de bus. We slaan flink in, fruit,groente,pasta en coke zero! Verder nog even een tandenborstel en tandpasta voor David, want hij vertelde ons net dat ie gemiddeld 3 dagen, ja echt 3 dagen met een tandenborstel doet en hem dan weggooit. Hoe dan?!?! Nou hij schrobt dus echt bizar hard zet zoveel kracht op die borstel dat de haren na 3 dagen eruit zien als een toiletborstel. Dus in de auto geven we nog even een poetsles zodat ie een hoop geld kan besparen aan het kopen van tandenborstels en dat ie hopelijk nog iets van zijn gebit overhoud.

Zoals afgesproken brengt hij ons naar onze eerste bus en Elvis had hem op zijn hard gedrukt dat we voorin moesten zitten en daar zorgt ie dus ook voor. Het is een grote stadsbus en we hebben redelijk wat ruimte komt goed uit want we hebben niet alleen onze rugzakken maar ook twee boodschappentassen. David zwaait ons uit en wij wachten nog bijna 45 minuten voordat de bus zich een keer in z'n vooruit zet. 

Elvis is heel bezorgd en heeft ons de route per app toegestuurd inclusief de prijzen zodat we niet opgelicht kunnen worden. De eerste busrit is best aangenaam we zitten iet opgepropt en het is best koel zolang de bus in beweging is. We nemen een andere route dan heen dus we proberen een beetje op te letten of het wel goed gaat voor we dalijk ineens in Uganda eindigen. Een lieve oudere dame naast ons zegt ons dat we nog moeten blijven zitten de volgende halte daar moeten we uit. Dankuwel wat fijn dat zit iets relaxter, bij het juiste busstation aangekomen helpt ze ons ook nog om de juiste bus naar het volgende dorpje te nemen. Voordat ik het in de gaten heb worden de boodschappentassen al meegenomen en hebben we geen keus dan te volgen.  We moeten per se voorin zitten van de chauffeur en normaal is dat heel fijn, maar deze keer niet het handigste. Ik zit namelijk in het midden op een soort houten plankje mijn rechter been kan ik niet echt ergens kwijt dus die heb ik half van opgetrokken maar dat is niet geheel handig aangezien de versnellingspook nu iedere keer in mijn scheenbeen geduwd wordt. Mijn linker been zit klem tussen de boodschappen tassen en mijn kuit brandt lichtelijk aan door de hitte van de auto. Ja super comfi dus...... en gelukkig staan we hier ook nog bijna 45 min te wachten.  Laura stapt nog even uit zodat ik nog een kleine beetje kan strekken, snel een snack bij een lopend winkeltje halen, popcorn en een koude cola nu nog een filmpje en het is perfect. Dan krijg ik heel schattig een stukje wortel aangeboden, nee niet zo'n oranje die bugs bunny eet maar de wortel van een plant/boom. Het moet een helende werking hebben en het kleine meisje is er dol op. Tja ik zal er vast niet dood aangaan dus ik probeer het maar, het lijkt met op beschuit met muisjes een soort anijsachtige smaak best lekker eigenlijk.

Dan eindelijk is het tijd om te vertrekken en ik vouw mezelf weer helemaal dubbel. Volgens de chauffeur is het een uur naar Busia, we gaan het meemaken. Hij heeft er flink het tempo erin en dat kan zowaar ook want de weg die we nemen is vrij goed onderhouden dus wie weet is het echt een uur. De scholen zijn inmiddels uit en uiteraard komt overal de hello mzungi weer vandaan en we zwaaien en lachen maar lief terug. Ik ga dit bekende buitenlander zijn straks nog missen, vind ik het raar als niemand meer naar me zwaait of me geschreeuwd!;)

We houden de weg met Google Maps in de gaten want we zouden nu toch wel een beetje in de buurt van busia moeten komen want we zitten nu al bijna anderhalf uur in dit busje en mijn kuit is inmiddels wel gaar. Volgens onze navigatie moeten we links af als ons busje ineens rechts gaat, wat nee stop wij willen niet die kant op!!!!! We willen naar huis zijn nu wel een beetje gaar al dat bus zitten! We missen dus het overstappunt maar volgens de chauffeur is dat beter dan kunnen we in de stad overstappen. Busia is druk en rumoerig het ziet er wel allemaal netter en georganiseerde uit als in Ugunja. We hobbelen nog een kwartier de verkeerde kant op als we eindelijk stoppen.

We worden netjes geholpen zonder al  teveel geduw en getrek naar een ander busje. Ook hier mogen we weer voorin, gelukkig is het deze keer wel echt een zitting en geen houten plank dat scheelt. Er komen nog wat rare types voorbij die allemaal onze contacts willen!?!?! Want ze willen zo graag naar the states..... nou dan ben je aan het verkeerde adres. 

Na een kleine 10 minuten is het busje vol genoeg en gaan we eindelijk vertrekken 🎉🎉 op zich zit ik redelijk comfortabel behalve dat ik echt geen zitvlees meer over heb en nu mijn andere kuit gefrituurd wordt door de hitte van de auto, ach dan zijn we tenminste in evenwicht. Dacht ik dat de vorige chauffeur snel reed maar deze is de overtreffende trap, de teller tikt met gemak 110km/h aan en ik moet er niet aan denken aan wat er gebeurd als we nu zo'n gat in de weg niet ontwijken. Het is proppen tot de max en op een gegeven moment heb ik gezellig iemand in mijn nek hijgen. Ben er nu echt klaar mee maar gelukkig is de marteling van deze reis bijna voorbij.... de chauffeur beloofd nog maar 3 stops en dan zijn we er, als ze nog even proberen om een bed en iets van een auto onderdeel op het dak te binden.

Helaas werden het niet 3 stops maar goed 5 is ook acceptabel en we stoppen voor de deur..... Het is bijna half 8 we zijn ruim 5 uur onderweg geweest ik ben echt helemaal gesloopt. We bestellen eten en Elvis is blij om ons te zien hij was zich een beetje zorgen gaan maken omdat het zo lang duurde. Nee hoor we zijn er veilig en wel op naar onze kamer om even languit te gaan en een verkoelende douche te nemen aangezien het eten toch nog even op zich laat wachten. Oh wat is het toch heerlijk om languit gestrekt op je bed te kunnen liggen zo fijn!!!!

Na het eten is het wel genoeg geweest voor vandaag vroeg op en een lange slopende terugreis maar wel een bijzonder mooi plekje gezien blij dat we geweest zijn!!

 xxsies makje